Gözlemci minnoş

Bu aksam babamız yine her zamanki gibi sekizi geçe, trafikten bezmiş bir şekilde, elinde alışveriş torbaları ile geldi. Babasının geldiğini açılan asansör kapısından tahmin eden miniğim gözlerini bana çevirip, vurgusunu tam soru sorarcasına ayarlayıp "baba?" diye sordu. Bir an ikimiz de sessiz kalıp, adımların kapımızın önüne gelmesini dinledik. Ayak sesleri yaklaştıkça, Enis Bora "ıh ıh" seslerini arttırmaya başladı ve o ana kadar birlikte oynadığımız yataktan güç bela inip kapıya doğru koştu. Nihayet babası evdeydi, çok sevinmişti. Ama o da ne? Tam kapının önünde birkaç torba duruyordu. Melegim, babasını süzdükten sonra tüm ilgisini torbalara yönelterek babasının varlığını tamamen unuttu.

Enis Bora'yı bekleyen  en onemli gorev tabii ki torbaların boşaltılması idi. Bu işi benim de müdahalelerimle bitirdikten sonra ise bir süre daha bu hışırtılı ve  kafaya geçirilmesi çok kolay olan obje ile oynadı. Ben de bu esnada uzaktan minnoşun hareketlerini izliyordum. Aaa o da ne?! Boş torbayla yeteri kadar oynadiğina kanaat getiren minnoşum, emin adımlarla, elinde torba olduğu halde mutfağa yöneldi, çöpün bulunduğu dolabın kilidini açtı ve torbayı çöp kutusuna yerleştirmeye başladı.

Uğrastı, uğrastı, uğrastı. Kendince yerleştirdiğine emin olunca dolabın kapağını kapadı, kendisinin açmaması için yerleştirdiğimiz kilidi aktive etti.. (Buradan çıkan sonuç: çocuk güvenlik sistemleri geliştiren firmaların AR-Ge'lerinde çocuklar çalışmalı)

Hemen öne hamle yapıp, kapağı tekrar açıp torbanın ne durumda olduğuna baktım: İnanılmaz ama torbayı gerçekten de çöp kutusunun içine yerleştirmişti...Önce bir kahkaha patlattım sonrasında tebrik öpücüklerine boğdum kuzuyu. Kuzu da elde ettiği başarıdan memnun, kendini alkışlamaya koyuldu keyifle...