Meleğimin ilk doğduğu günden beri kendi kendine uyuması için çok çalıştım, gelen eleştirilerin de hepsine kulak tıkadım doğrusu. Bu nedenle de bir süredir kendime "the gaddar anne" ünvanını takmış durumdayım.
Meleğim çevreyi algılamaya başladıkça, hareketleri arttıkça, uykuya geçişleri zorlaşmaya başladı. Benim de gaddarlığım bitti, kucak voltaları arttı. Kendisi o minik haliyle uydurmasyon ağlamaları nasıl yapmaya başladı hiç bilmiyorum. O kadar çığlık, yaygara, öksürme, kıpkırmızı bir yüz. Ama tek bir gözyaşı yok...
Uykuya dalamadığı için çıkardığı yaygarayı semiş olmalı ki uyandığında da benzer şekilde ortalığı ayağa kaldırıyor. Sanırım "ben uyandım, siz hala ayakta uyuyorsunuz, gelin ve beni alın" demenin bebek dilindeki tercümelerini dinliyoruz her gün.
Yanlız bir süredir dikkatimi çeken bir husus var; bu uyandığında çıkardığı doğa üstü sesleri sadece gündüz uykularında yapıyor. Geceyarısı ve sabah uyanışlarında ise sevgili annesine kıyamayan oğlum kendi kendine konuşup zaman geçiriyor.
Bu sabah saat 7'de çalan alarm ile ailece uyandık. Ancak ailecek uyanmamış gibi yapmaya başladık. Bir an sonra mutfağa doğru yöneldim, parmak uçlarımda, mümkün olduğunca sessiz olarak. Odama geri dönüş yolunda oğlumun odasının önünden geçerken kafamı çevirdim. Bir de ne göreyim! Minnoş yüzükoyun yatmış, minik ellerinin üstünde doğrulmuş yatak koruma pedinin üzerinden oda kapısına doğru bakıyor. Kimin geçtiğini görme çabası o kadar sevimliydi ki, kocaman 2 adımda kendimi yanında buldum. Tabii ki bir sonraki harket meleğimi kucaklayıp sımsıkı sarılmaktı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder