15 Ağustos Pazar günü en nihayetinde hastaneden çıkıp evimize gelmiştik. Aşırı sıcak bir gündü, ama bizim içimiz heyecandan da yanıyordu. Evimizde bebeğimiz ile geçireceğimiz ilk akşam. Nasıl olacaktı acaba?
Enis Bora evdeki ilk akşamını dedesinin yaptığı minik karyolasında geçirecekti. Çarşafı ütülenmiş yerleştirilmişti. Şimdi miniği yeni yatağı ile tanıştırmaya gelmişti.
Sadece 47 cm olan Boracığım, minik karyolada adeta kaybolmuştu. O halini görünce hem komik bulmuştum hem de nedense içim acımıştı. "Ne zaman içini tam anlamıyla dolduracak kim bilir" diye düşünmüştüm.
Büyüyünce geçeceği asıl karyolası da hazırdı meleğimin. O yatağa baktıkça diyordum herhalde en az 1 sene bu minik karyolada yatar diye.
Ama zaman aktı gitti, az ya da çok Bora'cım büyüdü. Minik karyolasına sığamaz hale geldi. Uyurken ellerini yana açmaya bayılan miniğim, artık karyolasında ellerini koyacak yer bulamaz oldu.
Sonunda dün akşam yeni yatağına kavuştu. Yine 15 Ağustos günü hissettiklerime benzer duygular içindeyim. Karyolasının içinde meleğim nokta kadar kaldı. Ama kendisi o kadar mutlu ki... Kocaman bir alanı var artık, dönme çalışmaları için, elini kolunu sallamak için, azmak için,...
Bora, yeni yatağını sevdi. Ben de onun için sevindim. Sanırım annelik böyle birşey olsa gerek. Oğlunun sevinmesine sevinmek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder