Eyvah uyandı! Ne yapacağız şimdi? Çabuk manueli bulalım...!

Biz çok geç anne baba olduk. Sanırım bu nedenle olsa gerek, sık sık kendimizi oğlumuzu seyrederken buluyoruz.

Dün akşam da böyle akşamlardan biriydi. Meleğim derin uykusuna dalmıştı, biz onu seyrediyorduk. Ben yine anılarda sörf yapıyordum. Nereden nereye...

En önemli anlar şimşek hızıyla geçiyordu aklımdan... Cebimdeki son para olan 5 TL ile aldığım test, sonucunu pozitif görünce Gürkan'ın "bu Çin malı, yanlıştır!" yorumu, hemen ertesi gün başlayan kanama karşısında yaşadığım hayalkırıklığı ama yine de doktora gitmeyi ertelemem, haftasonu Uludağ'da snowboard yapmalı mıyım, yapmamalı mıyım stresi, doktor randevüsü için iple çekilen 3 hafta, ilk kalp atışı, ışık hızıyla ama çok keyifli geçen toplam 38 hafta 6 gün, doktorumuzun sezeryanı aklımızın bir kenerında tutmamız gerektiğini söylediği son muayene, ağlayarak hastaneden ayrılış, akabinde gelen su, hep hayal ettiğim gibi kolay bir normal doğum ve 13:55. Kavuşma anı...

Ne çok şey yaşadık her anından keyif alarak. Ne kadar kolay bir hamilelik geçirdik. Ne çok konuştum oğlumla, beni duyduğundan, hissettiğinden emin olarak. Ne çok macera yaşadık.

Şimdi ise karşımızda derin uykusunda, biz hayallere dalmış, birbirimize sokulmuş onu izliyoruz, yüzümüzde gülümseme, gözümüzde bir minik damla.

Ne kadar o şekilde kaldık hiç bilmiyorum. Bir anda Bora ile gözgöze geldiğimizde, daldığımız hayallerden dünyamıza geri döndük. Ama hani derin uykuda idi Bora? Daha emme zamanı da gelmemişti ki! Hiç ses de çıkarmamıştık, bakışlarımızla konuşmuştuk karı-koca...Ama sonuç ortada, Bora Bey gözlerini açmış bize bakıyordu işte.

Gürkan'ın "Eyvah uyandı! Ne yapacağız şimdi? Çabuk manueli bulalım...!" yorumunu duyduktan sonra patlattığım kahkaha sonucu Boracık yine ciddi tavirları ile bizi süzdü. Deli olduğumuza kanaat getirmiş olmalı ki, kafasını çevirip uykuya daldı.

İyi mışıllar bebeğim. Hem sana hem de dünya üzerindeki tüm meleklere...